Stańczyk 2.0

Przyjaźń trwa od narodzin dziewczynki

i trwa już 4 lata :)

Ciepły uśmiech, inteligente spojrzenie i ramiona rozłożone w przyjaznym geście. Przyjmuje dziennikarza we własnej restauracji na moskiewskiej Ostrożence, w samym centrum stolicy. Dzięsięć dni temu obchodził swoje 79. urodziny i ma się dobrze. Nie, nie chodzi o żadnego z rosyjskich oligarchów. Ten łysawy staruszek, to Władimir Pozner, dziennikarz telewizyjny uważany za medialną ikonę ZSRR.
Pozner jest synem Francuzki i rosyjskiego Żyda. Urodził się na pięć lat przed wybuchem II wojny światowej. Zanim ukończył 6 lat dwa razy przeprowadzał się za ocean. Po zajęciu Francji przez niemieckich nazistów, rodzina musiała opuścić Paryż. Ucieczkę do Stanów Zjednoczonych częściowo sfinansowała rodzina dziewczyny, która udawała nianię Władimira. Zdążył ukończyć liceum zanim makkartyzm zmusił Proznerów do powrotu do Europy, gdzie w końcu osiedli w Moskwie.

Trzy lata po zdobyciu dyplomu z fizjologii człowieka, zaczął dziennikarską karierę w anglojęzycznym czasopismie Soviet Life. Nie pozostał na długo w prasie, bo w 1970 roku przeniósł się do telewizji, ale wciąż były to media anglojęzyczne. W latach 70-tych i 80-tych często wyjeżdżał do Stanów, gdzie był gościem publicystycznych show. Umożliwiały mu to dobre stosunki z władzami. Gdyby reżim nie akceptował Poznera, podróże na Zachód i wyrażanie kontrowersyjnych, jak na tamte czasy poglądów, nie miałyby miejsca.
Największą sławę przyniosło Poznerowi prowadzenie telemostu. Idea space bridge zakładała połączenie studia w Stanach i studia w Rosji tak, żeby zgromadzeni mogli widzieć siebie na ekranie olbrzymiego telewizora i komunikować się ze sobą. Pomysł narodził się na festiwalu rockowym w Kalifornii w 1982 roku. 5 sierpnia tego samego roku Pozner zajął miejsce prowadzącego w Ostankinie i połączył się z Los Angeles, gdzie w studiu czekał już Phil Donahew. Przez cały czas trwania projektu, przed telewizorem ustawionym na przedmieściach Los Angeles, zasiadło w sumie ćwierć miliona Amerykanów. Dyskutowali najważniejsze dla nich kwestie z ludźmi oddalonymi od nich o kilkanaście tysięcy kilometrów, po drugiej stronie żelaznej kurtyny w samym środku zimnej wojny.
Po tym projekcie Pozner realizował szereg innych przedsięwzięć. Dobrze poradził sobie ze zmianami w Rosji po upadku komunizmu i dzisiaj jest gospodarzem autorskiej audycji w Pierwszym Programie rosyjskiej telewizji publicznej.

Piątek niewyraźny, trochę wietrzny. O wiele chłodniejszy niż w Nigerii. Ci, którzy pojechali tam w ostatnich dniach, zdecydowanie wiedzieli co robią. Zachmurzenie duże. Co pewnie zmartwi Was najbardziej - deszczowo. Nie smucie się jednak. Jak mawia uwielbiany przez Stańczyków maestro pióra rodem z Brazylii: 

Na dzisiejszej konferencji prasowej z okazji Dni Ziemi dostarczono tyle materiałów prasowych w postaci ulotek, że nareszcie mam się z czym wybrać na zbiórkę makulatury. Teraz ma to sens. Dziękujemy! 

xoxo

Co wyjdzie z połączenia przypadku z dziwnymi przepisami prawa? Stado baranów w Biurze Rzeczy Znalezionych gdzieś w samym środku wesołych lat 90 - tych. Mimo wszystko, w sytuacji znalezienia psa tudzież węża, doradzałabym wybrać się lub zadzwonić do schroniska dla zwierząt, Straży Miejskiej lub Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. Chyba, że kiedyś znajdę słonia, wtedy się nie powstrzymam.

Reklama kłamie W Banku Zachodnim WBK Każdy może być jak Chuck Norris i dostać kredyt na niemały remont. Takie słowa padają w spocie reklamowym banku. Okazuje się, że nie każdy. Do Rady Etyki reklamy wpłynęła skarga konsumenta, który kredytu nie otrzymał, bo mieszka na Węgrzech: Fakt z reklamy jest taki, że obywatel USA, zamieszkały w tym kraju, nie mający żadnego stałego dochodu na terenie Polski, co jest jednym z warunków otrzymania pożyczki otrzymuje ją, ja natomiast mając stały dochód nie mogę otrzymać, ponieważ mieszkam na Węgrzech – napisał skarżący. Jego zdaniem wizerunek Chucka Norrisa wprowadza w błąd konsumenta (…) Podkreślam, że gdyby reklamę Banku wykonał polski aktor, nie miałbym wtedy żadnych zastrzeżeń. Bank na skargę odpowiedział: W kampanii reklamowej kredytu gotówkowego został wykorzystany przez Bank wizerunek Chucka Norrisa, który odgrywa jedynie rolę kowboja – superbohatera, zgodną z przyjętym scenariuszem a także, dodał że została wydana książka, w której zebrano krążące o Chucku Norrisie liczne anegdoty pod tytułem „Chuck Norris. Z półobrotu...", Bankowy przekaz reklamowy został oparty o tę humorystyczną konwencję, w oparciu o niemożliwe zdolności superbohatera, jakim jest przecież Chuck Norris i uznanie przekazu reklamowego bez odniesienia do tego wykreowanego scenicznego wizerunku byłoby nadinterpretacją. Przedstawiciele banku dodają też, że w reklamie było zaznaczone, iż decyzja o przyznaniu kredytu zależna jest od zdolności kredytowej. Argumentacja banku przekonała zespół orzekający RER, który oddalił skargę gdyż jego zdaniem reklam nie wprowadza w błąd konsumenta i nie nadużywa jego wiedzy.

   

Reklama deprawuje Czujne oko jednego z widzów spotów reklamowych dostrzegło zagrożenie dla środowiska i propagowanie szkodliwych postaw. W reklamie duracell zużyte bateria trafiają do zwykłego kosza na śmieci! Baterie i akumulatory są wysoce toksyczne i jeśli wyrzucone są w taki sposób, zanieczyszczają ziemię i wody gruntowe napisał skarżący. Firma Procter and Gamble DS Polska Sp. z o.o. odpowiedzialna za emisję reklamy odniosła się do oskarżeń. Jej zdaniem w reklamie baterii Duracell Turbo Max ze wskaźnikiem „Powercheck” był zawarty przekaz edukacyjny, który polegał na namawianiu do wykorzystywania baterii do końca. Dodatkowo, obraz kosza na śmieci z własnej inicjatywy został zamieniony na przezroczysty pojemnik na baterie. Zespół orzekający dopatrzył się naruszenia kodeksu, gdyż reklama może sugerować, że baterie mogą być wyrzucane do śmieci, jak wszystkie pozostałe odpady. Tymczasem reklama miała zachęcać do sprawdzania poziomu baterii i zachowań proekologicznych. Dlatego powinny być wprowadzane zmiany, aby reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej i była czytelna dla konsumentów

. 

Reklama napawa lękiem Kolejna skarga dotyczy billboardu marketu Saturn, nawiązującego do końca świata. Skarżąca napisała, że (…)widok tego billboardu skutecznie psuje mi humor, a muszę koło niego przechodzić codziennie. Argumentacje swoją podpierała chęcią wprowadzenia zakazu przez władze Sankt Petersburga mówienia o końcu świata by nie martwić mieszkańców na zapas. 

Art. 6 Kodeksu Etyki Reklamy mówi, że: Bez uzasadnionej konieczności powodowanej np. względami społecznymi i profilaktyką, reklamy nie mogą motywować do zakupu produktu poprzez wykorzystywanie zdarzeń losowych, wywoływanie lęku lub poczucia strachu. Zdaniem Rady Etyki Reklamy reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z dobrymi obyczajami, a użyte w reklamie środki wyrazu nie są przesadzone, przez co nie powinny wywoływać lęku wśród odbiorców reklamy.