Ciepły uśmiech, inteligente spojrzenie i ramiona rozłożone w przyjaznym geście. Przyjmuje dziennikarza we własnej restauracji na moskiewskiej Ostrożence, w samym centrum stolicy. Dzięsięć dni temu obchodził swoje 79. urodziny i ma się dobrze. Nie, nie chodzi o żadnego z rosyjskich oligarchów. Ten łysawy staruszek, to Władimir Pozner, dziennikarz telewizyjny uważany za medialną ikonę ZSRR.
Pozner jest synem Francuzki i rosyjskiego Żyda. Urodził się na pięć lat przed wybuchem II wojny światowej. Zanim ukończył 6 lat dwa razy przeprowadzał się za ocean. Po zajęciu Francji przez niemieckich nazistów, rodzina musiała opuścić Paryż. Ucieczkę do Stanów Zjednoczonych częściowo sfinansowała rodzina dziewczyny, która udawała nianię Władimira. Zdążył ukończyć liceum zanim makkartyzm zmusił Proznerów do powrotu do Europy, gdzie w końcu osiedli w Moskwie.
Trzy lata po zdobyciu dyplomu z fizjologii człowieka, zaczął dziennikarską karierę w anglojęzycznym czasopismie Soviet Life. Nie pozostał na długo w prasie, bo w 1970 roku przeniósł się do telewizji, ale wciąż były to media anglojęzyczne. W latach 70-tych i 80-tych często wyjeżdżał do Stanów, gdzie był gościem publicystycznych show. Umożliwiały mu to dobre stosunki z władzami. Gdyby reżim nie akceptował Poznera, podróże na Zachód i wyrażanie kontrowersyjnych, jak na tamte czasy poglądów, nie miałyby miejsca.
Największą sławę przyniosło Poznerowi prowadzenie telemostu. Idea space bridge zakładała połączenie studia w Stanach i studia w Rosji tak, żeby zgromadzeni mogli widzieć siebie na ekranie olbrzymiego telewizora i komunikować się ze sobą. Pomysł narodził się na festiwalu rockowym w Kalifornii w 1982 roku. 5 sierpnia tego samego roku Pozner zajął miejsce prowadzącego w Ostankinie i połączył się z Los Angeles, gdzie w studiu czekał już Phil Donahew. Przez cały czas trwania projektu, przed telewizorem ustawionym na przedmieściach Los Angeles, zasiadło w sumie ćwierć miliona Amerykanów. Dyskutowali najważniejsze dla nich kwestie z ludźmi oddalonymi od nich o kilkanaście tysięcy kilometrów, po drugiej stronie żelaznej kurtyny w samym środku zimnej wojny.
Po tym projekcie Pozner realizował szereg innych przedsięwzięć. Dobrze poradził sobie ze zmianami w Rosji po upadku komunizmu i dzisiaj jest gospodarzem autorskiej audycji w Pierwszym Programie rosyjskiej telewizji publicznej.
Pozner jest synem Francuzki i rosyjskiego Żyda. Urodził się na pięć lat przed wybuchem II wojny światowej. Zanim ukończył 6 lat dwa razy przeprowadzał się za ocean. Po zajęciu Francji przez niemieckich nazistów, rodzina musiała opuścić Paryż. Ucieczkę do Stanów Zjednoczonych częściowo sfinansowała rodzina dziewczyny, która udawała nianię Władimira. Zdążył ukończyć liceum zanim makkartyzm zmusił Proznerów do powrotu do Europy, gdzie w końcu osiedli w Moskwie.
Trzy lata po zdobyciu dyplomu z fizjologii człowieka, zaczął dziennikarską karierę w anglojęzycznym czasopismie Soviet Life. Nie pozostał na długo w prasie, bo w 1970 roku przeniósł się do telewizji, ale wciąż były to media anglojęzyczne. W latach 70-tych i 80-tych często wyjeżdżał do Stanów, gdzie był gościem publicystycznych show. Umożliwiały mu to dobre stosunki z władzami. Gdyby reżim nie akceptował Poznera, podróże na Zachód i wyrażanie kontrowersyjnych, jak na tamte czasy poglądów, nie miałyby miejsca.
Największą sławę przyniosło Poznerowi prowadzenie telemostu. Idea space bridge zakładała połączenie studia w Stanach i studia w Rosji tak, żeby zgromadzeni mogli widzieć siebie na ekranie olbrzymiego telewizora i komunikować się ze sobą. Pomysł narodził się na festiwalu rockowym w Kalifornii w 1982 roku. 5 sierpnia tego samego roku Pozner zajął miejsce prowadzącego w Ostankinie i połączył się z Los Angeles, gdzie w studiu czekał już Phil Donahew. Przez cały czas trwania projektu, przed telewizorem ustawionym na przedmieściach Los Angeles, zasiadło w sumie ćwierć miliona Amerykanów. Dyskutowali najważniejsze dla nich kwestie z ludźmi oddalonymi od nich o kilkanaście tysięcy kilometrów, po drugiej stronie żelaznej kurtyny w samym środku zimnej wojny.
Po tym projekcie Pozner realizował szereg innych przedsięwzięć. Dobrze poradził sobie ze zmianami w Rosji po upadku komunizmu i dzisiaj jest gospodarzem autorskiej audycji w Pierwszym Programie rosyjskiej telewizji publicznej.
0 komentarze:
Prześlij komentarz